اسپنتان

هوا سرد شده است.ترس از سرما ریخته و پاییز را پذیرفته ام.از پناه امن خانه بیرون می زنیم.من خواسته ام که با وجود سرما به دل طبیعت برویم.جاده قرق ماشین های دوهزار است.بارشان شتر و گاو و گازوییل و آهن پاره و...است.رانندگان سرد و یخ زده یا به سوی مرز می تازند یا رو به شهر در حرکتند.کنار جاده فروشندگان بنزین با بطری و گالن های چند لیتری چشم به انتظار مشتری نشسته اند.از کنارشان رد می شویم و دلم می گیرد.پشیمان می شوم که چرا بیرون آمده ام.در دست اندازهای جاده و چشم اندازهای دوطرفش آواز عمار حسین زهی بلوچستان را می نوازد.صدایش از ضبط پخش می شود و لبخند تلخی گوشه ی لبم می نشیند.آهنگ بلوچستان تمام می شود و آهنگی دیگر تکرار می شود و هوای دل من عوض نمی شود.به دامنه ی کوه که می رسیم. پیاده می شویم.گویی هوا سردتر شده باشد من بر خود می لرزم.دوباره سوار ماشین می شوم و از جایم تکان نمی خورم.رو به شوهرم می گویم"کوه و دشت را ول کن.امروز بنزین ماشینت را به هدر بده و همین جاده را دنبال کن ،ببین به کجا می رسد."به حرفم گوش می کند.به کلپورگان که می رسیم فرمان را می چرخاند که به طرف کارگاه سفال گری کلپورگان (دومین موزه زنده جهان)برود.می گویم"نمی خواهد به کارگاه سفال بروی.تکراری شده است.این بار از کلپورگان جلوتر برو."تا جایی می رویم و درست لحظه ای که می خواهد برگردد.چشمم به گنبدی سبز و تازه ساخت می خورد.می گویم"این مقبره کیست؟"می گوید"یکی از صاحبان است.اسمش یادم نیست."می گویم"بریم داخلش را نگاه کنیم."ماشین را کنار مقبره پارک می کنیم.از پله هایش بالا می رویم.قبر سید همسطح زمین است و از داخل هم پله می خورد.من پریودم. به خودم اجازه نمی دهم از آستانه ی در پایین تر و کنار قبر بروم.چند صلوات می فرستم.نگاهی به داخل می اندازم و برمیگردم.دخترکان کوچک از آنسوی جاده به طرفم می آیند.لباسهای رنگینشان دیدنی است.از دختر بزرگتر می پرسم"این مقبره کیست؟"دخترک جوابم را می دهد.حرفی نمی زنم و سوار ماشین می شوم.شوهر و پسر هم می آیند.شوهرم می گوید"به دخترها پول بدهم تا برای خودشان خوراکی بخرند!"می گویم"نه!بعد عادت می کنند که از هر غریبه ای پول بگیرند."به حرفم گوش نمی کند.می گوید"یک بار اشکال ندارد."حرفی نمی زنم.ماشین حرکت می کند.ما دوباره راه آمده را برمیگردیم در حالیکه این بار به جای زیارت موزه زنده ی جهان به زیارت درگذشتگان آمده ایم...