اسپنتان

دوباره در خانه پدری پناه گرفته ایم.باران بر تن دیوارهای گلی شلاق کوبیده و اثرات زخمش هویدا است.دنیا بوی نم گرفته است.شراره آتش از لای روزنه های بخاری چوبی زبانه می کشد و زورش به سرمای اتاق نم زده نمی رسد.من در کنج عزلت به گرمای آتش دلبسته ام و دوست ندارم از کنار بخاری تکان بخورم.آخر سوت سرکش کتری وادارم می کند که برخیزم.کتری را از روی اجاق برمیدارم.دنیا دوباره ساکت می شود.آب جوش را با وسواس در قوری چای می ریزم و منتظر می مانم که دم بکشد.از دور صدای واق واق سگهای ولگرد گورستان به گوش می رسد.صدایشان در مغز اکو می شود و بر دیوارهای نم زده کوبیده می شود.به حیاط می روم.صدای کودکان همسایه، لخت و عریان به گوش می رسد.دیوار کاهگلی خانه شان فروریخته است.جای دیوار را وصله های طولانی گونی و پلاستیک پر کرده است.بوی نم خشتها دیگر جذبه ای ندارد.بیشتر بوی ترس و مرگ است که هر لحظه انتظار داری سرت آوار شود و بانگ جرس را برایت به ارمغان آورد.

لبخند می زند و می گوید"در ماه رمضان شیطانها را زنجیر می کنند"می گویم"پس این دزدی و قتلهایی که درست در همین چند روز رمضان انجام گرفته ،بازی شیاطین نیست و کار خود آدمها است"فکری می کند و می گوید"شاید هم همگی در غل و زنجیر نباشند"و دیگر سخنی نمی گوید.من هم سخن را کش نمی دهم.

همسایه های خانه قدیمی از دیروز است که دور هم جمع شده اند تا برای مراسم نیمه شعبان غذا بپزند.مراسمشان مثل رسم های نذری است با این تفاوت که مناسبتش به وفات عارف بزرگ عثمان مروندی ملقب به قلندر،لعل شهباز است. سالهای زیادی فکر می کردم که مراسم به مناسبت تولدش است،اما کوگل می گوید که مربوط به وفات و مراسم خاصی به نام عرس است که از ۱۸ تا ۲۱ شعبان در کنار مرقدش در پاکستان برگزار می شود.من از دور و از پشت دیوار بلندی که خانه ما را از خانه عمو جدا می کند ،رسم کهنه را به تماشا نشسته ام.میلی به شرکت و رنجه کردن دست در پخت و آماده کردن غذا ندارم.داستانهای بی بی سر از خاک گور بلند کرده و زنده شده اند،اما نوبت به عمل که رسیده ،پشت حصارها پنهان شده ام و فقط مبلغی به عنوان هدیه تقدیم کرده ام.به رسم قدیم بعد از مغرب ،کودکان بر کوبه درها می کوبند و خیرات را بین همسایه ها و فقرا تقسیم می کنند.در پایان شب خبری از موسیقی و سرمستی مریدان نیست.ذکرگویان به خانه هایشان برمی گردند بی آنکه جام الستی را که باید نوش کرده باشند.